فی صِفَةِ المُومِن:

المومنُ بِشرُهُ فِی وَجهِهِ، وَ حُزنُهُ فِی قَلبِهِ، اَوسَعُ شَیءٍ صَدراً وَ اَذَلُّ شَیءٍ نَفسَاً، یَکرَهُ الرَّفعَة، وَ یَشنَاُ السُّمعَة، طَویلٌ غَمُّهُ، بَعیدٌ هَمّهُ، کَثیرٌ صَمتُهُ، مَشغولٌ وَقتُهُ، شَکورٌ صَبورٌ، مَغمورٌ بِفِکرَتِهِ، ضَنینٌ بِخَلَّتِهِ، سَهلُ الخَلیقَةِ، لَیِّنُ العَریکَةِ، نَفسُهَ اَصلَبُ مِنَ الصَّلدِ وَ هُوَ اَذَلُّ مِنَ العبدِ

در توصیف مومن:

شادی مومن در چهره او و اندوهش در دلش پنهان است، سینه اش از هر چیزی فراختر و نفس او از هر چیز خوارتر است، برتری جویی را زشت و ریاکاری را دشمن می شمارد، اندوه او طولانی ، همتش بلند است، سکوتش فراوان، و وقت او با کار پر است، شکر گزار و شکیبا و ژرف اندیش است، از کسی در خواست ندارد، و نرم خو و فروتن است، نفس او از سنگ خارا سخت تر اما در دینداری از بنده خوارتر است.

منبع: حکمت 325 نهج البلاغه فیض الاسلام

پی نوشت: میگم این حکمته با دل آدم بازی می کنه خیلی قشنگه. یعنی اگه کسی بهش عمل کنه ها چی میشه!! بقول حکمت 281 فَعَلَیکُم بِهذه الخَلائق فَالزَموها وَ تَنافَسوا فیها فَاِن لم یَستَطیعوها فَاعلَموا اَنَّ اَخذَ القَلیل خَیرٌ مِن تَرکِ الکَثیر. بر شما باد به روی آوردن به اینگونه ارزشهای اخلاقی، و با یکدیگر در کسب انها رقابت کنید، اگر نتوانستید بدانید که بدست آوردن برخی از آن ارزشهای اخلاقی بهتر از رها کردن همه است.