بوی بهشتم! فرزند عزیزم!
تو که هستی خانه‌ام بوی خدا می‌دهد، خدا هم با وجودت بهانه‌ای برای مهر ورزیدن به من پیدا می‌کند.
قرار دلم!
تو بودی که بهشت را زیر پایم آوردی، وقتی آمدی خانه‌ام را بهشت دیدم و نفس کشیدن در این بهشت شوقم را برای دیدن بهشت خدا بیشتر و آرامش را میهمان که نه میزبان دلم کرده است.
روشنای خانه‌ام!
تا تو هستی خیالم آسوده است که آشیانه‌ام نظرگاه یار مهربان است.
پرنده‌ی کوچک خوشبختی!
وقتی خدا تو را به من داد بار تربیتت را، بال صعود به سوی خود قرار داد؛ تو راز پرواز من به سوی خدایی.
منبع: کتاب من دیگر ما ؛ عباسی
